Colombia, Part 2

Op het moment dat je samen mieren zit te eten, ik mijn eerste manicure ooit heb gehad en Jochem zijn haar totaal heeft laten verknippen, weet je dat een land iets heel bijzonders met je doet!

Daar zitten we dan. Onze laatste dagen in Colombia zijn begonnen en er valt nog zo veel te zien. We hebben hier een top tijd gehad, al hebben we niet alle avonturen ondernomen die in de vorige blog stonden beschreven.
Vanaf Medellín nemen we een nachtbus naar Santa Marta (om uiteindelijk door te trekken naar Taganga, aan de noordkust van Colombia). Dit is onze laatste nachtbus en wat zijn we er ook klaar mee!
Taganga is een klein dorpje, aan de Pacific oceaan en de beste (lees goedkoopste) plek voor backpackers om duiklessen te nemen, certificaten te halen en daaromheen wat te feesten. Jochem als ware duikheld heeft dan ook twee duiken genomen! Dichtbij Taganga is een nationaal park genaamd Tayrona. Na een korte busrit en een wandeling van ongeveer een uurtje door de jungle komen we aan op een onvergetelijk strand. Uitgestrekt, rotsen in de oceaan en verschillende plekjes waar je een nacht kan doorbrengen in een hangmat. Alvast een voorproefje op de verloren stad zeg maar. En wat voor voorproefje. Na één nacht op het strand is er geen haar op ons hoofd die nog dacht over 6 dagen lopen door een bloedhete jungle en dat terwijl je dag en nacht omringd wordt door honderden muggen, muggen en nog meer muggen. Helaas kunnen we ons hier niet aan overgeven en blijft het een constante strijd tussen ons westerlingen en de extremistische muggen.

Inmiddels hebben we al een paar hele fijne verhalen gehoord over een hostel in Cartagena. Hier sjouwen we onze spullen naartoe om de stad en omgeving te ontdekken. Cartagena heeft veel te bieden; regen en zon, strand en modder, oude stad en nieuwe stad, rust en hectiek, oud bekenden en nieuwe ontmoetingen. De moddervulkaan die we bezoeken is even weer wat anders. Een klein gevormde vulkaan, vol met modder waar je je als toerist in laat masseren. Een heel apart gevoel, je drijft in de modder en hebt geen controle over je eigen lichaam. Achteraf kan je je laten wassen in de rivier. Gelukkig hebben Jochem en ik elkaar, en we scrubben elkaar weer fris en fruitig! Daarnaast brengen we nog een nacht door op Playa Blanca (wit strand), opnieuw in een hangmat. Een hagelwit strand waar we als één van de weinigen overnachtten.

Vanaf Cartagena maken we een trip dwars door Colombia naar Bucaramanga. Een trip vol verschillende vervoersmiddelen en de meest aparte mensen die we ontmoet hebben in Colombia. De reis begint als busreis van 4 uur, waarna we overstappen op een boot voor 30 minuten – erg krapjes!- om het laatste stuk van deze dag in een taxi af te leggen. Aangekomen in Mompox ontdekken we dit leuke dorpje aan een enorme rivier. De dag erop vertrekken we in een jeep – 16 man sterk in één jeep, opnieuw krapjes dus – naar El Banco. Van hieruit wordt gezegd dat de reis naar Bucaramanga nog mas o menos (zo ongeveer) 4 -5 uur zou duren. Nu zijn we wel gewend geraakt aan het extra uurtje reizen, maar 4 uur extra reistijd…

Vanaf Bucaramanga zijn we direct weer doorgereisd naar San Gil waar we watervallen hebben bezocht. Een hele onderneming om via touwen en ladders omhoog te klimmen. Helaas hadden we nog niet bedacht dat wat je omhoog klimt ook weer naar beneden moet klimmen.
Nu zitten we in Bogota waar we inmiddels al een aantal contacten hadden. Mede dankzij mijn moeders collega, die hier weer een neefje heeft wonen. Gister heeft hij ons de hele dag bezig gehouden, of eigenlijk had hij zijn peetkind ingeschakeld om ons de hele dag bezig te houden. Aan het eind van de dag heeft hij ons nog uitgenodigd om zaterdag een dag met hem op stap te gaan. We zijn opnieuw zwaar onder de indruk van de vriendelijkheid en gastvrijheid van Colombianen!

Rest ons enkel nog een week in Rio (en nog enkele dagen in Bogotá) waarna we NL op 30 juni weer. Lekker terug naar ons eigen huisje, weg met die rugzak en continue stroom van nieuwe mensen en ons eigen veilige netwerkje weer in onze armen sluiten. Maar daarover posten we nog een laatste keer!

Overigens, we hebben weer een hoop video’s en foto’s toegevoegd die jullie kunnen bekijken.

Colombia, Part 1

Colombia roept vele associaties op. Cocaïne natuurlijk, de guerrilla beweging FARC, corruptie en ex-wereldleider op het gebied van ontvoeringen (Irak heeft ondertussen het stokje overgenomen). Kortom, een plek om te vermijden.

Gelukkig biedt Colombia heel wat meer dan bovenstaande narigheid en kun je met gezond verstand probleemloos een fantastisch land bereizen. Nu onze trip van 6 maanden bijna tot een einde komt begint het behoorlijk te kriebelen, zaak om alles eruit te halen wat er in zit!

Na een soepele grensovergang met Ecuador en een lelijke stempel in ons paspoort doen we als eerste Popayan aan, een kleine koloniale stad vol whitewash architectuur. Deze ciudad blanca hebben we twee dagen verkend, waarna we doorgetrokken zijn naar Cali. De twee busreizen, van de grens naar Popayan en van Popayan naar Cali, gaan overigens de boeken in als de mooiste van onze hele trip. In Colombia splitst het Andes gebergte zich in drie losse bergketens die als een vork door het land loopt. Zo reis je over één bergpas en kijk je uit over glooiende groene heuvels, machtige bergen in de verte en vergezichten recht uit een avonturenfilm. Zeer indrukwekkend!

Voor onze aankomst in Cali heb ik Lucas een mailtje gestuurd, een Colombiaanse gast die ik in een bus ergens in Ecuador ben tegengekomen. Het feit dat ik hem destijds maar 10 minuten heb gesproken weerhoudt hem er niet van om ons gelijk thuis uit te nodigen. Uiteindelijk blijven we twee nachten slapen bij zijn familie en worden we flink verwend. Twee gezonde Hollanders in je huis levert een hoop vragen op en die beantwoorden we twee dagen lang met veel plezier. De gastvrijheid van de familie is exemplarisch voor de Colombiaanse mentaliteit. In onze eerste tien dagen hier zijn we al zoveel enorm vriendelijke mensen tegengekomen die spontaan op straat een praatje met je beginnen te maken.

Na Cali hebben we de zona cafetera verder ontdekt. In dit gebied bevinden zich alle koffieplantages. Vanuit Salento hebben we een plantage bezocht en zijn we tevens een dag gaan wandelen in de Valle de Cocora, waar enorme wax-palmbomen tot wel 60 meter hoog te zien zijn. En in de omliggende jungle hebben we een paar topfoto’s geschoten van wilde kolibries!

Nu zijn we in Medellín, weer wat verder richting het noorden. Vanuit Salento zijn we meegereisd met twee Canadezen die in een oude Landcruiser het hele continent doorkruisen. We kregen enorm veel reacties en zijn halverwege zelfs in een sms-conversatie terechtgekomen door ons mobiele nummer op een papiertje te schrijven en te laten zien aan een truck vol met militairen! Jaja, de vrouwen in het gezelschap hadden zeker invloed op het laten slagen van dat experiment.

Wat al super lang voor Nineke op het program staat is om eens lekker van een heuvel af te springen! Vandaag was het eindelijk zover: PARAGLIDEN! Wat een super beleving. Mooi uitzicht, leuke gesprekken in het Spaans (uch) met mijn instructeur en ik voelde me zo vrij als een vogel!

Het tweede deel van Colombia staat eraan te komen, en met ruim drie weken voor de boeg hebben we nog een hoop te doen. Duiken, raften, parelwitte stranden bezoeken, een verloren stad ontdekken en het nachtleven van Bogota onveilig maken. 21 juni vliegen we door naar Rio de Janeiro, waar we na een weekje kunnen bijbruinen voor we weer naar huis moeten. We’ll keep you posted!

Zoekt en gij zult vinden - chasing our camera on the black market of Quito

Als je door Zuid-Amerika reist kom je regelmatig mensen tegen die vertellen over de keer dat ze zijn opgelicht, overvallen of bestolen. Tot voor kort was ons die ellende - door een combinatie van geluk en een licht paranoïde houding tijdens busreizen - bespaart gebleven. Quito, de charmante hoofdstad van Ecuador heeft ons echter een mooi verhaal voor de kinders bezorgd.

Afgelopen zaterdag, tijdens een busreis van Quito naar Otavalo is onze camera onder onze neuzen uit mijn dagrugzak gejat. Op weg naar de grootste kledingmarkt van het land werd ik vriendelijk doch dringend door een meneer naar een andere stoel in de bus gedirigeerd omdat mijn plaats ‘gereserveerd' zou zijn. Eenmaal op de plaats van bestemming bleek dit een slimme -en voor mij nog onbekende truc - te zijn waarbij ik precies vóór de handlanger van deze meneer geplaatst bleek te zijn. Deze onbekende heeft mijn daypack brutaal doorzocht door gebruik te maken van de ruimte onder mijn stoel. Met mijn rugzak tussen mijn benen dacht ik veilig te zijn voor dit soort ongein maar helaas.

Vanmorgen togen we beiden naar een politiebureau om aangifte te doen zodat een deel van de aankoopwaarde via onze reisverzekering teruggeclaimd kon worden. Een medewerker in ons hostel in Quito gaf ook de tip om eens een kijkje te nemen op de zwarte markt, waar de meeste gestolen goederen terecht komen. Volgens haar kon ik mijn camera zonder problemen terugclaimen als ik kon bewijzen dat hij van mij was. Dat bleek een iets te rooskleurige schets van de werkelijke situatie..

Uiteraard stonden Nien en ik met vuurrode wangetjes voor de etalage toen bleek dat ‘onze' camera stond te schitteren in letterlijk de eerste winkel die we tegenkwamen. Wat ongeïnteresseerd pubervolk zat voor de winkel terwijl wij ons afvroegen hoe deze situatie tot een succesvol einde te brengen. Hieronder een live verslag:

15:00 Terwijl ik quasi nonchalant vraag wat deze camera moet kosten heb ik moeite om mijn woede in te houden als de prijs een stevige 250 US dollar blijkt te zijn. Natuurlijk wil ik de camera wel even inspecteren. Helaas, de eigenaar blijkt afwezig en hij heeft de sleutels van het lokaal. Ik vermoed dat de boys onraad ruiken en besluit open kaart te spelen. ‘Maar dat is volgens mij mijn camera, en ik wil hem terug. Kan ik hem nu zien?' Als het antwoord nog steeds nee blijkt te zijn vertel ik doodleuk dat ik direct een politieman op ga zoeken om de zaak rond te krijgen. Nineke blijft achter en beloofd om de camera in de gaten te houden.

15:05 Haastig loop ik naar de ingang van de zwarte markt waar twee beveiligers mee meedelen niet te kunnen helpen - later hoor ik van de politie dat ze vaak onderdeel zijn van het gestolen goederen distributienetwerk. Terwijl een van hen omslachtig begint uit te leggen waar ik een politiebureau kan vinden spot ik op straat een politiewagen. Ik geef een schreeuw en spurt naar de auto om ze zo snel mogelijk naar binnen te krijgen. Ondertussen heb ik geen idee wat er zich daar afspeelt en maak ik me zorgen om Nien. De twee agenten horen me in mijn gebrekkige Spaans aan en vertellen mee naar binnen te komen. Terwijl zij hun auto parkeren ren ik terug naar binnen om polshoogte te nemen.

15:07 Binnen zie ik een flits Nineke naar een volgende verdieping rennen, ‘hij, hij heeft onze camera!' schreeuwt ze me toe. Direct sprint ik met haar mee achter een rood petje aan. Sure enough, meneer kent hier de weg, en na honderd meter zijn we hem kwijt. ‘Shit' roep ik in het Spaans, en direct begint er een tweede handlanger tegen met te schelden, duidelijk niet content met deze situatie. De adrenaline kruipt waar het niet gaan kan en ik begin zijn eigen moeder voor minder leuke dingen in het Spaans uit te maken. Chaos alom en ondertussen is de halve markt uitgelopen om deze vreemde situatie gade te slaan. Ook ‘mijn' agenten zijn binnengekomen en nadat ik ze een beschrijving van de jongen heb gegeven sluiten ze de locatie potdicht af en gaan naar hem op zoek.

Nien verteld me wat er zich binnen heeft afgespeeld terwijl ik weg was. Nadat een van de youngsters zenuwachtig begon te bellen komen er al snel 3 mannen aangelopen die al even snel een spelletje cameraverstoppertje achter hun rug beginnen te spelen. Nien heeft dit door en verteld ze boos dat ze haar camera terug wil. Juist op het moment dat ik binnenkom pakt de jongste van de drie de camera en gaat er vandoor.

15:10 Een groep van minimaal 100 locals staat om ons heen, terwijl twee agenten en talloze beveiligers in hun walkietalkies staan te mompelen. Ondertussen heb ik ons elektrisch kleinood al opgegeven als Nien naar me toekomt. ‘Jochem, ik herken één van de mannen uit de winkel, moet ik het zeggen?' ‘Ja, ja wijs hem snel aan!' We wijzen samen een corpulente man in een geel T-shirt aan en hij word na een korte discussie naar buiten geleid. Ook wij moeten mee, en na nog meer discussie arriveert een tweede politiewagen. Nineke geeft ondertussen aan zich erg onveilig te voelen en is bang dat we in de problemen komen als we voet bij stuk houden. Ik probeer haar te kalmeren en geef aan dat deze agenten goed bezig zijn. Meneer geelshirt heeft ondertussen geen poot om op te staan. Hij was aanwezig bij de camera-hussel actie en kan geen verklaring geven waarom een van zijn vrienden opeens heel hard wegliep toen ik terugkwam met politie.

15:20 Op naar het politiebureau. Nog natrillend van de actie komen we een paar straten verderop aan in een klein kantoortje. Daar doen we nogmaals ons gecombineerde verhaal waarna ook Geelshirt weer wat onzin begint te verkopen. Grappig genoeg weten we nog steeds niet 100% zeker of het ook écht onze camera betreft. We hebben alleen de buitenkant gezien, en die kwam ons erg bekend voor. Uiteindelijk merk ik dat Geelshirt eieren voor zijn geld kiest en begint te bellen met zijn vrienden. Hij wil zo snel mogelijk die camera hier hebben, inclusief het statiefje -ons statiefje- waar hij opstond. Ondertussen blijven twee agenten geduldig wachten en stellen ze ons op ons gemak.

15:40 Twee mannen komen met een Panasonic Lumix FZ-28 á E321,87 binnengelopen en bejegenen ons quasiamicaal. Het groepje van drie mannen word weggeleid terwijl wij met één agent de camera inspecteren. Shit, de foto's op de geheugenkaart blijken gewist. Ik herinner met echter de 16 mb. intern geheugen en trek de memorycard eruit. Als de camera op intern geheugen overschakelt druk ik op ‘play' en ziedaar, twee gebruinde koppies van Nien en Jochem op het strand. Job done!

15:50 Door onze vriendelijke politie-escorte worden we afgezet voor ons hostel. Toch wat angstig voor ontstemde locals van de zwarte markt hebben we hier vriendelijk doch dringend om gevraagd. Samen puffen we in onze kamer uit van ons avontuur. Bij nadere inspectie blijken er toch een aantal foto's op de geheugenkaart te staan. En bizar genoeg staat daar ook de meneer op die ons in de bus naar een andere plaats had gestuurd! Starend in onze lege cameratas kijkt hij of er nog te halen valt. Check de foto's voor zijn tronie!

Welnu, lieve lezers, natuurlijk is het heus niet allemaal kommer en kwel hier in Zuid-Amerika. De afgelopen weken hebben we bijzonder genoten van Ecuador, een makkelijk te bereizen land met erg vriendelijke mensen. In Montanita hebben we leren surfen en cocktails drinken. In Banos hebben we genoten van thermische baden, gehuurde buggy's en een bijzonder stoere rafting tocht van een halve dag. En in Quito, ach daar zijn we snel weer weg. De stad zelf ademt een koloniale sfeer uit en de setting tussen groene heuvels zorgt voor mooie panoramafoto's. Na ons avontuur van vandaag - heet van de naald!- voelen we ons toch niet helemaal op 't gemakkie. Daarom trekken we morgen door naar Colombia. Een land vol met beloftes, de verhalen van medereizigers zijn tot nu toe onverdeeld positief.

Hasta luego, nog 6 weken te gaan!

Dwars door Peru

Bolivia hebben we na een maandje rondtrekken ingewisseld voor Peru. Peru… Het land waar we de meeste waarschuwingen voor hebben gekregen om goed op onze spullen te letten. Tot dusver hebben wij nog steeds alles en hebben we enkel last gehad van de mentaliteit van veel Peruanen: op zoek naar makkelijk geld van ‘mochilleros’ –backpackers dus-.

In La Paz (hoofdstad Bolivia) hebben we een super goede tijd gehad. Van tevoren waren we wat sceptisch door ‘negatieve’ verhalen, maar wij vonden La Paz zeker de moeite waard. Het meest spectaculaire was de mountainbike tour over de ‘death road’. Een weg die al vele levens heeft opgeëist. 4 uur lang alleen maar keihard afdalen met je mountainbike, met om je heen alleen maar bergen en afgronden. We begonnen hoog in de bergen in de sneeuw met er weinig zicht door de mist. Auto’s en vrachtwagen vlogen langs ons heen (autorijden is niet de sterkste kant van de Bolivianen), maar gelukkig was dit gedeelte nog op een geasfalteerde weg. Na een uurtje oefenen begon de ‘echte’ Death Road. Over zand, een weg zo breed als een auto en opnieuw veel mist en diepe afgronden. Normaal gesproken is deze weg dicht voor verkeer, maar aangezien wij er tijdens het paasweekend waren probeerden toch nog veel mensen de shortcut over de Death Road te nemen. Het verkeer werd al snel minder en een uurtje later werd duidelijk waarom. Een aardverschuiving had een heel gedeelte van de weg weggeslagen en mannen waren hard bezig om dit enorme gat weer op te vullen. Jammer genoeg kunnen we hier geen foto van laten zien, aangezien de disk met foto’s onderweg is naar NL in een pakketje. Wat een beleving en wat een snelheden af en toe. Misschien was het maar goed dat we niet veel zicht hadden, ik denk dat de mist heel wat angstmomenten weg heeft gehaald.

Via Lake Titicaca zijn we naar Cuzco gereisd, vanwaar we een Jungle Trail van 4 dagen hebben gelopen naar de welbekende Machu Picchu. De eerste dag –met mountainbikes- hoog de berg op om een afdaling van ongeveer 4 uur te maken, de 4 uur werd ruim overschreden door wat platte banden, val partijtjes en ‘angsthazen’.
De tweede dag begon onze wandeling al vroeg in de morgen om 12 uur later aan te komen in een hotspring. Dit na een zeer avontuurlijke rivieroversteek, waarvan we achteraf te horen kregen dat er een maand geleden iemand was overleden (roddel?).
De derde dag vervolgden we onze trip door 4 uur lang over treinrails te lopen en arriveerden we in Aqua Calientes. Jochem is nog even met een paar anderen een berg op geklauterd om de Machu Picchu alvast te bewonderen. Ik echter heb heerlijk koffie gedronken, lekker gekaart en bijgepraat met de andere ‘afhakers’ en mijn voetjes weer wat rust gegeven nadat er een nieuw stel blaren keurig over mijn oude blaren waren gekomen. De laatste dag, op naar Machu Picchu! Om 04.30 uur begon de grote tocht opwaarts, de druk werd nog wat opgevoerd omdat we voor 06.00 uur kaartjes moesten bemachtigen voor de Waynu Picchu, een uitzichtpunt op een berg naast de ruines van Machu Pichu. Wat een fantastisch uitzicht vanaf de Waynu Picchu en wat een vreemd gevoel om zomaar rond te lopen in Machu Picchu.
We zijn super blij dat we onze aanvankelijke gedachten over vreselijk tours, toerisme, drukte etc. van ons af hebben gezet en hebben kunnen genieten van de verhalen en uitzichten.

De rest van Peru heeft ons wat betreft veiligheid niet echt een goeds gedaan. Veel vreselijke verhalen van toeristen en eigen ervaringen maakten dat we Peru wel weer uit wilden. Lima heeft ons ook niet echt kunnen enthousiasmeren. Gelukkig hebben we nog een aantal dagen doorgebracht aan het strand in Mancora, in ons eigen appartementje met uitzicht over strand en oceaan. Jochem staat elke dag op een surfboard en ik lig heerlijk een boek te lezen en ben hem van een afstandje aan het bewonderen.

Nu zijn we net aangekomen in Ecuador bij Sebastian die we hebben ontmoet in Buenos Aires. Hij ligt nu lekker te tukken en Jochem zit zich vol te eten in de Burger King. Wat een vreselijk goed leven hebben wij toch en wat zijn we aan het genieten. Volgende (surf)plaats waar we naar toe gaan is Montanita. Jochem gaat waarschijnlijk nog wat meer golfen proberen te pakken, ik wil gaan proberen mijn Spaans weer wat te gaan verbeteren.

De momentjes dat we beiden wel weer even thuis willen zijn om jullie allemaal een dikke pakkerd te geven worden wat regelmatiger. Aan de andere kant vliegt de tijd voorbij en willen we nog niet denken aan de terugreis (nog 2 maanden te gaan!).

Only in Bolivia!

Only in Bolivia!

Waar wegblokkades zijn verheven tot een nationale sport, je alle mogelijke medicijnen in de ‘farmacia' kan halen zonder recept, dynamiet door toeristen wordt gekocht als attractie, de politie zo weinig verdient dat men zonder bijverdiensten geen gezin kan onderhouden en de verhoudingen tussen de hoger en lager gelegen provincies zo op scherp staan dat men elkaar doodsverwensing toespeelt via graffiti op de straten. Stralend middelpunt van deze ‘kunstvorm' is Evo Morales, de eerste indiaan die in het land als president is verkozen.

Bolivia zijn Nien en ik ondertussen als een land van extremen gaan herkennen. De droge feiten over armoede en corruptie bereiden je niet voor op bedelaars, verhalen over oplichting en kinderarbeid in de mijnen van Potosí of op straat. Daar staan o.a. de rijkste inheemse cultuur van Zuid-Amerika, mooie wijnen en indrukwekkende natuur tegenover. En het volk natuurlijk. Aanvankelijk voelde ik me veel meer een wandelende portemonnee dan in Argentinië, het gat tussen mij en de gemiddelde Boliviaan is immers ook veel groter. De afgelopen tijd hebben we echter ook genoten van de gastvrijheid en vriendelijkheid van veel Bolivianen.

Allereerst in Sucre, onze eerste stop na Potosí. De administratieve hoofdstad van Bolivia herbergt dan wel het hooggerechtshof, maar doet verder aan als een slaperige provinciestad. Het deed me vreemd genoeg veel aan Utrecht denken. Een ideale plek om een week Spaanse privéles te nemen (5 euro per uur!) en veel uit eten te gaan. We hebben hier beiden een vakantie-in-een-vakantie gevoel gehad, vooral dankzij Roxanna, onze gastvrouw in Wasi Masi -ons hotel-. Een schat van een vrouw, die werkelijk alles voor ons wilde regelen, en ons op een zondag het prachtige platteland rondom Sucre heeft getoond.

Onze volgende stop was een omstreden keuze. Santa Cruz, de grootste stad van Bolivia en economische dobber van het land heeft veel last van een knokkelkoorts epidemie, en daar valt helaas niet tegen in te enten. Ondanks een waarschuwing van een arts in Sucre zijn we toch gegaan, en gelukkig maar! Onze eerste dag in S.C. zijn we in een opwelling afgegaan op een tip van Petra de Leede (tnx Petra!) om toch vooral Nederlandse consulaten op te zoeken in Zuid-Amerika. Zo geschiedde, en via een alleraardigste dame op het consulaat zijn we in contact gekomen met Dick en Therese Altena, die in 1992 naar Bolivia zijn verhuisd om missiewerk te doen. Uiteindelijk zijn ze in Santa Cruz terechtgekomen om iets te doen aan de schrijnende situatie van veel kinderen die genoodzaakt zijn om met hun ouders in de gevangenis te wonen. Er is niemand anders die voor ze kan zorgen. Ondertussen is het terrein dat ze buiten de stad hebben opgezet uitgegroeid tot een park met vijf woningen, en computerlokaal, en een kinderopvangtehuis. Ze hebben ons een middag op sleeptouw genomen en hun zeer indrukwekkende verhaal uit de doeken gedaan. Toffe ervaring! Voor meer informatie kun je kijken op http://www.misiontimoteo.nl/.

De belangrijkste reden om naar de laagvlakte van Bolivia af te reizen betrof echter mijn avontuur in San-Julian met World Servants, alweer 10 jaar geleden. Destijds heb ik daar met een groep jongeren in drie weken een schooltje afgebouwd. Via deze organisatie heb ik het adres achterhaald van de nucleo nr. 18 genaamd Vilai Sinai. Een nucleo is vergelijkbaar met een dorp binnen een gemeente, waar een aantal families bij elkaar woont en leeft van de landbouw op het omliggende terrein. De gehele expeditie bleek uiteindelijk en stukje ingewikkelder in elkaar te steken dan gedacht. De eerste bus vanuit Santa Cruz bracht ons naar San Julian, van waaruit we nog een bus moesten nemen naar nucleo 17. Vanaf nucleo 17 konden we alleen lopend het laatste stuk afleggen. Vijf kilometer over een ondergelopen landweg, ontoegankelijk voor auto's of bussen. Bij aankomst in de nucleo was het al 4 uur, en we hadden geen idee of we ergens konden overnachten of niet.

En wat zagen we eruit! Onder de modder, met een grote zak pennen, schriften en een voetbal onder de arm vragen twee ‘gringo's' naar de leraar van de school. Die blijkt niet in de nucleo aanwezig te zijn, maar we worden opgevangen door Clemente, en later door andere nieuwsgierige bewoners. Veel van de kinderen hebben nog nooit een gringo gezien, en verschuilen zich nieuwsgierig achter hun vriendjes. Uiteindelijk worden we hartverwarmend ontvangen door de mensen. Ze geven ons schone kleren, een warme maaltijd en onderdak in de - tevens door World Servants gebouwde - medische post. Gedurende de dag spreken we het onderwijsechtpaar over het functioneren van de school, zij geven hier ondertussen al 6 jaar les aan ongeveer 30 kinderen. Mooi om te zien hoe een klein gebouw zo'n impact heeft op een gemeenschap. Later spelen we volleybal met een aantal sportieve mannen en 's avonds gaan we in onze nieuwe kleren naar de kerk. Daar worden we door de gehele gemeente welkom geheten en omarmd als broeder en zuster uit Nederland. Ik mag zelfs voorgaan in gebed in het Spaans. Dat was een kort verhaal haha! De volgende dag zijn we via een andere toegangsweg samen met 8 kids weggebracht in de enige auto naar het dorp. Zij naar een middelbare school in een andere nucleo, wij weer terug naar San Julian en met een taxi naar Santa Cruz. Het was een echt avontuur, en zo mooi om te zien dat deze mensen die écht arm zijn ons zo hebben geholpen. Bekijk ook vooral even de geuploade video's en foto's!

Ondertussen zijn we aangekomen in La Paz, waar we weer mogen wennen aan de hoogte. Van hieruit trekken we door naar Peru, ons vierde land op het lijstje.

De lange reis van Zuid naar Noord

De helft van de trip zit er al bijna op, maar de afgelopen weken waren opnieuw een grandioze beleving.

De zoutvlaktes in Bolivia. We zijn Argentinië uit en hebben vanaf het grensdorpje Villazon de trein naar Uyuni genomen, waar onze tocht over de zoutvlaktes is begonnen. De eerste dag was meer dan briljant. Na een korte onderhandeling over de prijs van de 3-daagse tour, met zes man in een 4x4 naar ons eerste zouthotel. Weliswaar buiten de zoutvlakte zelf, aangezien we anders illegaal bezig zouden zijn. De weg ernaar toe bestond volledig uit zout, zout en nog meer zout. Keiharde zon op onze hoofden, iets te hard verbranden, iets te weinig zuurstof bij het beklimmen van een eiland op de vlakte, super goed eten, relaxte chauffeur met veel foute muziek etc. Het was prachtig. De tweede dag resulteerde in een vroeg ontbijt om lange uren in de auto te maken richting de lagunes verde (groen), rojo (rood) en azur (blauw). Flamingo's en lama's waren volop aanwezig in dit prachtige landschap. De laatste dag hebben we heerlijk in een hotspring kunnen ontspannen. Veel te koud om je kleren uit te trekken, maar de warmte van het water was rond de 37 graden.

Vanaf de zoutvlaktes zijn we door gegaan naar Potosi. Zoals in de lonley planet vermeldt staat: Potosi shocks! Potosi is 's werelds hoogst gelegen stad op meer dan 4060 meter. Ooit was dit de rijkste stad van Latijns-Amerika, nadat er zilver in de aangrenzende berg gevonden was. Miljoenen mensen zijn hier omgekomen in de cerra rico (rijke berg), werkend onder barre omstandigheden. Op dit moment werken er nog ongeveer 5000 mannen in de mijnen, op zoek naar de laatste zilverresten, lood, zink en koper. Er wordt gezegd dat wanneer je in de mijn gaat werken de kan groot is dat de enorme hoeveelheden fijnstof je binnen 10 jaar vellen.
Diverse ex-mijners treden op als gidsen om toeristen een kijkje te laten nemen in deze bizarre wereld. Voordat je de mijn ingaat koop je giften voor de mijnwerkers, zoals coca bladeren, alcohol, dynamiet, of een fles soft drink. Terwijl je in de mijn rondloopt zie je de mijnwerkers keihard werken. Ze lopen met karren vol met steen, die meer dan 3000 kilo wegen naar een punt om rotsen omhoog te takelen. Daarnaast kun je zien hoe de rotsen worden uitgehakt. Als welwillende toerist mag je af en toe een handje meehelpen om te ervaren hoe zwaar het werken in een mijn is. In de mijn is het vreselijk stoffig en de wegen zijn soms op kruiphoogte. Om van verdieping in de mijn te wisselen klim je over nat steen/ gruis en wordt al snel duidelijk hoe ongezond het voor je longen is om hier dag in, dag uit te werken. Buiten adem en bukkend voor de lage plafonds zijn we blij dat we de uitgang weer zien. Op het einde laat een guide zien wat een vreselijke knal/ krater een dynamiet staaf kan veroorzaken. Carbid schieten lijkt hier niets bij!

Voor de liefhebber nog kort een omschrijving van onze route na onze laatste update.
Na Torres del Paine hebben we via route 40 2 dagen gereisd om in Bariloche te geraken. Mooie uitzichten, maar we wilden op het eind niets liever dan de bus uit. Bariloche was heerlijk. Hier hebben we vijf dagen kunnen relaxen, zonder al teveel te doen. Door naar Mendoza waar op dat moment een wijnfestival was begonnen. Hier hebben we een super leuke wijntour langs diverse wijngaarden gedaan op de fiets. Van Mendoza naar Salta om van Salta eindelijk Bolivia in te trekken.
Ons eerste plan was om via Chili naar Uyuni te gaan. We kwamen er alleen achter dat het veel goedkoper zou zijn om direct naar Bolivia te gaan. Chili is dus toch wel het ondergeschoven kindje van onze trip geworden.

Vanaf Uyuni willen we door naar Santa Cruz om op zoek te gaan naar de school die Jochem 10 jaar geleden via World Servants met een groep vrijwilligers heeft gebouwd. Het wordt een hele onderneming om de juiste spot te vinden, maar wel een hele leuke afwisseling!

Met ons gaat het nog steeds erg goed. We genieten van alles wat we meemaken, voelen ons allebei gezond en zien uit naar de stranden in Peru en Colombia. Op dit moment zitten we namelijk alweer een poosje in de kou.
Veel liefs en geniet van het lente weer in NL!

P.S.:Check ook de nieuwste foto's uit. Vanaf nu voegen we in de laatste fotomap ook steeds een kaart met onze afgelegde route toe. Excusesvoor alle fotoshop nerds, het is lekker amateuristisch in paint gedaan. Ha!

Blog no. 1: Buenos Aires Stencil Capital

Naast de vastereisverhalen zul je hier met grote onregelmatigheid enkele blogposts terugvinden.Bedoeltals doorgeefluik om opvallende elementenin decultuur en natuur van Z-A te beschrijven. Hier nummertje 1 van de reeks. Binnenkort weer een nieuw reisverhaal.

Buenos Aires bestaat bij de gratie van haar straathoeken. Daar vind je schoenenpoetsers, kioskjes, muzikanten, voetballende kinderen en marktkraampjes. De muren die deze straathoeken verbinden zijn opvallend vaak bedekt met ‘stencils', een graffititechniek die in de laatste tien jaar enorm populair is geworden. Eerst in Buenos Aires, en later ook in andere delen van Zuid-Amerika.

Een stencil wordt met behulp van een sjabloon en een spuitbus aangebracht op een muur of de straat. Als Nien en ik een bezoek brengen aan de ‘Post Bar' in de wijk Palermo kom ik Fernando tegen. Hij is als stencilartiest vaak te vinden in de bar en is net bezig met het uitsnijden van een nieuw sjabloon uit een stuk flexibel plastic. Hij vertelt over zijn eerste jaren als stencil artiest, en hoe hij nu rondkomt. ‘Door les te geven aan de kunstacademie en af en toe commerciële graffiti te spuiten kan ik ook stencils blijven maken. Als er protesten zijn in het centrum maak ik gebruik van de drukte en het rumoer om nieuwe ontwerpen te zetten.'

Toen de Argentijnse economie in de loop van 2001 volledig instortte en de devaluatie van de peso in een vrije val terechtkwam raakte een groot deel van de bevolking vrijwel al haar spaargeld kwijt. Het spuiten van leuzen op overheidsgebouwen en banken werd voor de middenklasse een hobby en manier om een stuk frustratie te uiten. Diverse groepen en artiesten die vanuit deze beweging zijn ontstaan opereren nog steeds. Tegenwoordig vind je stencils over de meest uiteenlopende onderwerpen, de techniek wordt ondertussen zelfs commercieel toegepast. Toch blijven de meesten politiek gekleurd. Stencils over proabortus, vrouwen- en homo rechten, vervolging van oorlogscriminele, legalisatie van wiet, verdwenen personen en vele andere onderwerpen. Door deze diversiteit heen proef je de trots van het Argentijnse volk, en hun onwil om zich nog de mond te laten snoeren.

Het fotoalbum ´Bs. As. Stencil Capital´ bevat een selectie van de vele stencils die ik tijdens mijn verblijf heb gezien. Enjoy!

Blauw ijs, black magic en heel veel blaren

Rustyn, eigenaar van Eratic Rock- in Puerto Natalis Chili- legt uit waarom Patagonië als extreem bestempeld kan worden. ‘Je vindt hier geen enge ziektes, grote dieren of giftige insecten. Je kunt het water uit alle rivieren en zelfs meren zo in je waterfles laten lopen. De weinige mensen die hier wonen zijn allervriendelijkst en erg behulpzaam. Maar het weer is meedogenloos, en extreem veranderlijk.’ Vooral de wind. Op sommige plekken in Patagonië kan een plotselinge windstoot een man met bepakking oppikken en van een klif af laten storten. Nien en ik hebben de afgelopen weken het extreme weer zowel vanaf de zee als op land meegemaakt. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Na onze stop in Puerto Madryn brengen we met een in El Calafate gehuurde auto een bezoek aan Porito Moreno, een indrukwekkende gletsjer die zich 14km. diep bij 5km. breed voor je uitstrekt. De 2 meter die deze ijsrivier per dag aflegt gaat gepaard met gekraak als donderslagen, en grote brokken ijs vallen regelmatig van het ijs in het water.

Onze volgende onderneming heeft ons echt ‘bragging rights’ gegeven in het bacpackercircuit. Stiekem wil je als rugzaktoerist namelijk maar twee dingen bereiken op je reis. Locals écht ontmoeten en gave plekken zien waar niemand komt. Op beide punten hebben we de afgelopen tijd flink gescoord! Via whalesound hebben namelijk twee nachten en drie dagen doorgebracht op een ecotoerisme en onderzoekslocatie voor walvissen. Whalesound is een bedrijf dat zeer kleinschalig ecotoerisme in een baai aan de straat van Magellaan combineert met wetenschappelijk onderzoek op de dezelfde plek.

Wetenschappers en Chileen Jorge en Juan vermoedden dat sommige humpback walvissen tijdens hun jaarlijkse migratie van Colombia naar Antarctica voor langere of kortere tijd bleven ‘kamperen’ in de buurt van Cape Froward, de punt van het Zuid-Amerikaanse continent. Informatie van schippers en locals bleek weinig bruikbaar, waardoor ze genoodzaakt waren om de ontelbare fjorden in de buurt te bezoeken en bestuderen. In ’99 was het raak, en vond met een constante groep van ongeveer 150 walvissen in de baai rondom eiland Carlos 3 eiland. Om de distributie van materiaal en voedsel voor het opgezette onderzoeksstation te kunnen betalen is Jorge een partnerschap aangegaan met een commerciële man, en het bedrijf Whalesound is geboren. Sinds vijf jaar vertrekken er ieder jaar ongeveer 80 toeristen (max. 10 per keer) naar het onderzoeksstation om in eenvoudige maar comfortabele omstandigheden walvissen te spotten. En dat gaat heel makkelijk met een algemene ruimte waar verrekijkers en een perfect uitzicht op de baai urenlang turen mogelijk maakt. Ook het observatorium voor onderzoek op de top van het eiland bleek goed bruikbaar, evenals de verschillende boottochten die we gemaakt hebben. Jorge en Juan die als experts op het eiland aanwezig waren hebben constant verteld over de walvissen. Hun gedrag, migratiepatronen, manier van communiceren enzovoort. Enorm interessant! De hele ervaring was gewoonweg… magisch. We hebben misschien wel 100 walvissen zien ademen, duiken, spelen, ontelbare zeehonden en leeuwen gespot samen met een kolonie pinguïns en een gletsjer.

Na een indrukwekkende tweede dag op de boot kom ik aan in de keuken om een kop thee te pakken. Ik loop gelijk door naar de verrekijker en staar over de baai. De rest van de groep komt bij me zitten om te kletsen. Langzaam zie ik een tweetal walvissen vanuit de baai onze kant op zwemmen. Af en toe duiken ze onder om even later nog dichter bij te komen. Bijna bij het aanlegpunt van onze boot aangekomen komt een van de beesten met wijd geopende bek uit het water tevoorschijn. Met een gigantische klap komt ze op het oppervlak terecht en zakt met gesloten kaken onder het water. Ansjovis in de pocket, National Geographic in het echt en vijf minuten kippenvel. Samen stoten we een kreet van bewondering en enthousiasme uit. Ik wil hier nooit meer weg.

Helaas, ook wij moeten op dag drie weer naar huis, en de 7 uur durende bootreis naar Punta Arenas geeft me de gelegenheid om al een selectie te maken in de honderden foto’s die we hebben geschoten. We reizen de volgende dag weer enkele uren noordwaarts naar Puerto Natales. Alle vervoer vindt tot nu toe trouwens plaats met bussen. We pakken een rustdag om na te genieten en inkopen te doen voor een trekking van vijf dagen in Torres del Paine.

Torres del Paine, een enorm nationaal park in Chili staat te boek als een van de mooiste natuurparken ter wereld. Voor de kenners, we hebben de ‘W’ van west naar oost gelopen. Tenminste, we hebben een poging ondernomen, want mijn knieën begonnen op dag twee al op te spelen. Gelukkig is mevrouw Folbert niet van suiker, en heeft ze dag drie, vier en vijf de hele tent plus overige zware bepakking van me overgenomen, waardoor we alsnog het grootste deel van de route hebben kunnen lopen. En dat terwijl ze zelf enorme blaren had. Respect!

Het lopen, koken op een brandertje en kamperen in een tentje bleek enorm gezellig. Zeker omdat we geen spel of boek mee hadden genomen, veel te zwaar. In je eigen tempo lange gesprekken voeren, liedjes zingen of gewoon stil zijn heeft ook iets moois. Hier geven de foto’s maar een zeer beperkt beeld van het enorm diverse landschap waar we doorheen zijn gelopen. Het smeltwater smaakte perfect en met het weer hebben we enorm geluk gehad. We hebben mijn verjaardag – en alle overige dagen- alleen maar zon gehad, en alleen 1 nacht een bui. Enorm uitzonderlijk voor een plek waar je pakt voor 4 seizoenen op een dag en je werkelijk al je bagage met plastic zakken beschermd.

Vandaag zijn we weer teruggegaan naar El Calafate, Argentinië. Van daar vertrekken we morgen naar Bariloche, een busreis van 2 dagen over de beroemde route 40 in Argentinië. Als gravelweg is deze ‘snelweg’ alleen toegankelijk in de zomermaanden en is de uitgestrektheid van Patagonië nog een keer te bewonderen. In Bariloche blijven we waarschijnlijk nog wel even hangen, want ons geld is erg hard gegaan!

Helaas nu nog nauwelijks foto’s, omdat de verbinding hier erg traag is. Hopelijk vind je hier zo snel mogelijk mooi beeldmateriaal.