Als je door Zuid-Amerika reist kom je regelmatig mensen tegen die vertellen over de keer dat ze zijn opgelicht, overvallen of bestolen. Tot voor kort was ons die ellende - door een combinatie van geluk en een licht paranoïde houding tijdens busreizen - bespaart gebleven. Quito, de charmante hoofdstad van Ecuador heeft ons echter een mooi verhaal voor de kinders bezorgd.

Afgelopen zaterdag, tijdens een busreis van Quito naar Otavalo is onze camera onder onze neuzen uit mijn dagrugzak gejat. Op weg naar de grootste kledingmarkt van het land werd ik vriendelijk doch dringend door een meneer naar een andere stoel in de bus gedirigeerd omdat mijn plaats ‘gereserveerd' zou zijn. Eenmaal op de plaats van bestemming bleek dit een slimme -en voor mij nog onbekende truc - te zijn waarbij ik precies vóór de handlanger van deze meneer geplaatst bleek te zijn. Deze onbekende heeft mijn daypack brutaal doorzocht door gebruik te maken van de ruimte onder mijn stoel. Met mijn rugzak tussen mijn benen dacht ik veilig te zijn voor dit soort ongein maar helaas.

Vanmorgen togen we beiden naar een politiebureau om aangifte te doen zodat een deel van de aankoopwaarde via onze reisverzekering teruggeclaimd kon worden. Een medewerker in ons hostel in Quito gaf ook de tip om eens een kijkje te nemen op de zwarte markt, waar de meeste gestolen goederen terecht komen. Volgens haar kon ik mijn camera zonder problemen terugclaimen als ik kon bewijzen dat hij van mij was. Dat bleek een iets te rooskleurige schets van de werkelijke situatie..

Uiteraard stonden Nien en ik met vuurrode wangetjes voor de etalage toen bleek dat ‘onze' camera stond te schitteren in letterlijk de eerste winkel die we tegenkwamen. Wat ongeïnteresseerd pubervolk zat voor de winkel terwijl wij ons afvroegen hoe deze situatie tot een succesvol einde te brengen. Hieronder een live verslag:

15:00 Terwijl ik quasi nonchalant vraag wat deze camera moet kosten heb ik moeite om mijn woede in te houden als de prijs een stevige 250 US dollar blijkt te zijn. Natuurlijk wil ik de camera wel even inspecteren. Helaas, de eigenaar blijkt afwezig en hij heeft de sleutels van het lokaal. Ik vermoed dat de boys onraad ruiken en besluit open kaart te spelen. ‘Maar dat is volgens mij mijn camera, en ik wil hem terug. Kan ik hem nu zien?' Als het antwoord nog steeds nee blijkt te zijn vertel ik doodleuk dat ik direct een politieman op ga zoeken om de zaak rond te krijgen. Nineke blijft achter en beloofd om de camera in de gaten te houden.

15:05 Haastig loop ik naar de ingang van de zwarte markt waar twee beveiligers mee meedelen niet te kunnen helpen - later hoor ik van de politie dat ze vaak onderdeel zijn van het gestolen goederen distributienetwerk. Terwijl een van hen omslachtig begint uit te leggen waar ik een politiebureau kan vinden spot ik op straat een politiewagen. Ik geef een schreeuw en spurt naar de auto om ze zo snel mogelijk naar binnen te krijgen. Ondertussen heb ik geen idee wat er zich daar afspeelt en maak ik me zorgen om Nien. De twee agenten horen me in mijn gebrekkige Spaans aan en vertellen mee naar binnen te komen. Terwijl zij hun auto parkeren ren ik terug naar binnen om polshoogte te nemen.

15:07 Binnen zie ik een flits Nineke naar een volgende verdieping rennen, ‘hij, hij heeft onze camera!' schreeuwt ze me toe. Direct sprint ik met haar mee achter een rood petje aan. Sure enough, meneer kent hier de weg, en na honderd meter zijn we hem kwijt. ‘Shit' roep ik in het Spaans, en direct begint er een tweede handlanger tegen met te schelden, duidelijk niet content met deze situatie. De adrenaline kruipt waar het niet gaan kan en ik begin zijn eigen moeder voor minder leuke dingen in het Spaans uit te maken. Chaos alom en ondertussen is de halve markt uitgelopen om deze vreemde situatie gade te slaan. Ook ‘mijn' agenten zijn binnengekomen en nadat ik ze een beschrijving van de jongen heb gegeven sluiten ze de locatie potdicht af en gaan naar hem op zoek.

Nien verteld me wat er zich binnen heeft afgespeeld terwijl ik weg was. Nadat een van de youngsters zenuwachtig begon te bellen komen er al snel 3 mannen aangelopen die al even snel een spelletje cameraverstoppertje achter hun rug beginnen te spelen. Nien heeft dit door en verteld ze boos dat ze haar camera terug wil. Juist op het moment dat ik binnenkom pakt de jongste van de drie de camera en gaat er vandoor.

15:10 Een groep van minimaal 100 locals staat om ons heen, terwijl twee agenten en talloze beveiligers in hun walkietalkies staan te mompelen. Ondertussen heb ik ons elektrisch kleinood al opgegeven als Nien naar me toekomt. ‘Jochem, ik herken één van de mannen uit de winkel, moet ik het zeggen?' ‘Ja, ja wijs hem snel aan!' We wijzen samen een corpulente man in een geel T-shirt aan en hij word na een korte discussie naar buiten geleid. Ook wij moeten mee, en na nog meer discussie arriveert een tweede politiewagen. Nineke geeft ondertussen aan zich erg onveilig te voelen en is bang dat we in de problemen komen als we voet bij stuk houden. Ik probeer haar te kalmeren en geef aan dat deze agenten goed bezig zijn. Meneer geelshirt heeft ondertussen geen poot om op te staan. Hij was aanwezig bij de camera-hussel actie en kan geen verklaring geven waarom een van zijn vrienden opeens heel hard wegliep toen ik terugkwam met politie.

15:20 Op naar het politiebureau. Nog natrillend van de actie komen we een paar straten verderop aan in een klein kantoortje. Daar doen we nogmaals ons gecombineerde verhaal waarna ook Geelshirt weer wat onzin begint te verkopen. Grappig genoeg weten we nog steeds niet 100% zeker of het ook écht onze camera betreft. We hebben alleen de buitenkant gezien, en die kwam ons erg bekend voor. Uiteindelijk merk ik dat Geelshirt eieren voor zijn geld kiest en begint te bellen met zijn vrienden. Hij wil zo snel mogelijk die camera hier hebben, inclusief het statiefje -ons statiefje- waar hij opstond. Ondertussen blijven twee agenten geduldig wachten en stellen ze ons op ons gemak.

15:40 Twee mannen komen met een Panasonic Lumix FZ-28 á E321,87 binnengelopen en bejegenen ons quasiamicaal. Het groepje van drie mannen word weggeleid terwijl wij met één agent de camera inspecteren. Shit, de foto's op de geheugenkaart blijken gewist. Ik herinner met echter de 16 mb. intern geheugen en trek de memorycard eruit. Als de camera op intern geheugen overschakelt druk ik op ‘play' en ziedaar, twee gebruinde koppies van Nien en Jochem op het strand. Job done!

15:50 Door onze vriendelijke politie-escorte worden we afgezet voor ons hostel. Toch wat angstig voor ontstemde locals van de zwarte markt hebben we hier vriendelijk doch dringend om gevraagd. Samen puffen we in onze kamer uit van ons avontuur. Bij nadere inspectie blijken er toch een aantal foto's op de geheugenkaart te staan. En bizar genoeg staat daar ook de meneer op die ons in de bus naar een andere plaats had gestuurd! Starend in onze lege cameratas kijkt hij of er nog te halen valt. Check de foto's voor zijn tronie!

Welnu, lieve lezers, natuurlijk is het heus niet allemaal kommer en kwel hier in Zuid-Amerika. De afgelopen weken hebben we bijzonder genoten van Ecuador, een makkelijk te bereizen land met erg vriendelijke mensen. In Montanita hebben we leren surfen en cocktails drinken. In Banos hebben we genoten van thermische baden, gehuurde buggy's en een bijzonder stoere rafting tocht van een halve dag. En in Quito, ach daar zijn we snel weer weg. De stad zelf ademt een koloniale sfeer uit en de setting tussen groene heuvels zorgt voor mooie panoramafoto's. Na ons avontuur van vandaag - heet van de naald!- voelen we ons toch niet helemaal op 't gemakkie. Daarom trekken we morgen door naar Colombia. Een land vol met beloftes, de verhalen van medereizigers zijn tot nu toe onverdeeld positief.

Hasta luego, nog 6 weken te gaan!