Bolivia hebben we na een maandje rondtrekken ingewisseld voor Peru. Peru… Het land waar we de meeste waarschuwingen voor hebben gekregen om goed op onze spullen te letten. Tot dusver hebben wij nog steeds alles en hebben we enkel last gehad van de mentaliteit van veel Peruanen: op zoek naar makkelijk geld van ‘mochilleros’ –backpackers dus-.

In La Paz (hoofdstad Bolivia) hebben we een super goede tijd gehad. Van tevoren waren we wat sceptisch door ‘negatieve’ verhalen, maar wij vonden La Paz zeker de moeite waard. Het meest spectaculaire was de mountainbike tour over de ‘death road’. Een weg die al vele levens heeft opgeëist. 4 uur lang alleen maar keihard afdalen met je mountainbike, met om je heen alleen maar bergen en afgronden. We begonnen hoog in de bergen in de sneeuw met er weinig zicht door de mist. Auto’s en vrachtwagen vlogen langs ons heen (autorijden is niet de sterkste kant van de Bolivianen), maar gelukkig was dit gedeelte nog op een geasfalteerde weg. Na een uurtje oefenen begon de ‘echte’ Death Road. Over zand, een weg zo breed als een auto en opnieuw veel mist en diepe afgronden. Normaal gesproken is deze weg dicht voor verkeer, maar aangezien wij er tijdens het paasweekend waren probeerden toch nog veel mensen de shortcut over de Death Road te nemen. Het verkeer werd al snel minder en een uurtje later werd duidelijk waarom. Een aardverschuiving had een heel gedeelte van de weg weggeslagen en mannen waren hard bezig om dit enorme gat weer op te vullen. Jammer genoeg kunnen we hier geen foto van laten zien, aangezien de disk met foto’s onderweg is naar NL in een pakketje. Wat een beleving en wat een snelheden af en toe. Misschien was het maar goed dat we niet veel zicht hadden, ik denk dat de mist heel wat angstmomenten weg heeft gehaald.

Via Lake Titicaca zijn we naar Cuzco gereisd, vanwaar we een Jungle Trail van 4 dagen hebben gelopen naar de welbekende Machu Picchu. De eerste dag –met mountainbikes- hoog de berg op om een afdaling van ongeveer 4 uur te maken, de 4 uur werd ruim overschreden door wat platte banden, val partijtjes en ‘angsthazen’.
De tweede dag begon onze wandeling al vroeg in de morgen om 12 uur later aan te komen in een hotspring. Dit na een zeer avontuurlijke rivieroversteek, waarvan we achteraf te horen kregen dat er een maand geleden iemand was overleden (roddel?).
De derde dag vervolgden we onze trip door 4 uur lang over treinrails te lopen en arriveerden we in Aqua Calientes. Jochem is nog even met een paar anderen een berg op geklauterd om de Machu Picchu alvast te bewonderen. Ik echter heb heerlijk koffie gedronken, lekker gekaart en bijgepraat met de andere ‘afhakers’ en mijn voetjes weer wat rust gegeven nadat er een nieuw stel blaren keurig over mijn oude blaren waren gekomen. De laatste dag, op naar Machu Picchu! Om 04.30 uur begon de grote tocht opwaarts, de druk werd nog wat opgevoerd omdat we voor 06.00 uur kaartjes moesten bemachtigen voor de Waynu Picchu, een uitzichtpunt op een berg naast de ruines van Machu Pichu. Wat een fantastisch uitzicht vanaf de Waynu Picchu en wat een vreemd gevoel om zomaar rond te lopen in Machu Picchu.
We zijn super blij dat we onze aanvankelijke gedachten over vreselijk tours, toerisme, drukte etc. van ons af hebben gezet en hebben kunnen genieten van de verhalen en uitzichten.

De rest van Peru heeft ons wat betreft veiligheid niet echt een goeds gedaan. Veel vreselijke verhalen van toeristen en eigen ervaringen maakten dat we Peru wel weer uit wilden. Lima heeft ons ook niet echt kunnen enthousiasmeren. Gelukkig hebben we nog een aantal dagen doorgebracht aan het strand in Mancora, in ons eigen appartementje met uitzicht over strand en oceaan. Jochem staat elke dag op een surfboard en ik lig heerlijk een boek te lezen en ben hem van een afstandje aan het bewonderen.

Nu zijn we net aangekomen in Ecuador bij Sebastian die we hebben ontmoet in Buenos Aires. Hij ligt nu lekker te tukken en Jochem zit zich vol te eten in de Burger King. Wat een vreselijk goed leven hebben wij toch en wat zijn we aan het genieten. Volgende (surf)plaats waar we naar toe gaan is Montanita. Jochem gaat waarschijnlijk nog wat meer golfen proberen te pakken, ik wil gaan proberen mijn Spaans weer wat te gaan verbeteren.