Only in Bolivia!

Waar wegblokkades zijn verheven tot een nationale sport, je alle mogelijke medicijnen in de ‘farmacia' kan halen zonder recept, dynamiet door toeristen wordt gekocht als attractie, de politie zo weinig verdient dat men zonder bijverdiensten geen gezin kan onderhouden en de verhoudingen tussen de hoger en lager gelegen provincies zo op scherp staan dat men elkaar doodsverwensing toespeelt via graffiti op de straten. Stralend middelpunt van deze ‘kunstvorm' is Evo Morales, de eerste indiaan die in het land als president is verkozen.

Bolivia zijn Nien en ik ondertussen als een land van extremen gaan herkennen. De droge feiten over armoede en corruptie bereiden je niet voor op bedelaars, verhalen over oplichting en kinderarbeid in de mijnen van Potosí of op straat. Daar staan o.a. de rijkste inheemse cultuur van Zuid-Amerika, mooie wijnen en indrukwekkende natuur tegenover. En het volk natuurlijk. Aanvankelijk voelde ik me veel meer een wandelende portemonnee dan in Argentinië, het gat tussen mij en de gemiddelde Boliviaan is immers ook veel groter. De afgelopen tijd hebben we echter ook genoten van de gastvrijheid en vriendelijkheid van veel Bolivianen.

Allereerst in Sucre, onze eerste stop na Potosí. De administratieve hoofdstad van Bolivia herbergt dan wel het hooggerechtshof, maar doet verder aan als een slaperige provinciestad. Het deed me vreemd genoeg veel aan Utrecht denken. Een ideale plek om een week Spaanse privéles te nemen (5 euro per uur!) en veel uit eten te gaan. We hebben hier beiden een vakantie-in-een-vakantie gevoel gehad, vooral dankzij Roxanna, onze gastvrouw in Wasi Masi -ons hotel-. Een schat van een vrouw, die werkelijk alles voor ons wilde regelen, en ons op een zondag het prachtige platteland rondom Sucre heeft getoond.

Onze volgende stop was een omstreden keuze. Santa Cruz, de grootste stad van Bolivia en economische dobber van het land heeft veel last van een knokkelkoorts epidemie, en daar valt helaas niet tegen in te enten. Ondanks een waarschuwing van een arts in Sucre zijn we toch gegaan, en gelukkig maar! Onze eerste dag in S.C. zijn we in een opwelling afgegaan op een tip van Petra de Leede (tnx Petra!) om toch vooral Nederlandse consulaten op te zoeken in Zuid-Amerika. Zo geschiedde, en via een alleraardigste dame op het consulaat zijn we in contact gekomen met Dick en Therese Altena, die in 1992 naar Bolivia zijn verhuisd om missiewerk te doen. Uiteindelijk zijn ze in Santa Cruz terechtgekomen om iets te doen aan de schrijnende situatie van veel kinderen die genoodzaakt zijn om met hun ouders in de gevangenis te wonen. Er is niemand anders die voor ze kan zorgen. Ondertussen is het terrein dat ze buiten de stad hebben opgezet uitgegroeid tot een park met vijf woningen, en computerlokaal, en een kinderopvangtehuis. Ze hebben ons een middag op sleeptouw genomen en hun zeer indrukwekkende verhaal uit de doeken gedaan. Toffe ervaring! Voor meer informatie kun je kijken op http://www.misiontimoteo.nl/.

De belangrijkste reden om naar de laagvlakte van Bolivia af te reizen betrof echter mijn avontuur in San-Julian met World Servants, alweer 10 jaar geleden. Destijds heb ik daar met een groep jongeren in drie weken een schooltje afgebouwd. Via deze organisatie heb ik het adres achterhaald van de nucleo nr. 18 genaamd Vilai Sinai. Een nucleo is vergelijkbaar met een dorp binnen een gemeente, waar een aantal families bij elkaar woont en leeft van de landbouw op het omliggende terrein. De gehele expeditie bleek uiteindelijk en stukje ingewikkelder in elkaar te steken dan gedacht. De eerste bus vanuit Santa Cruz bracht ons naar San Julian, van waaruit we nog een bus moesten nemen naar nucleo 17. Vanaf nucleo 17 konden we alleen lopend het laatste stuk afleggen. Vijf kilometer over een ondergelopen landweg, ontoegankelijk voor auto's of bussen. Bij aankomst in de nucleo was het al 4 uur, en we hadden geen idee of we ergens konden overnachten of niet.

En wat zagen we eruit! Onder de modder, met een grote zak pennen, schriften en een voetbal onder de arm vragen twee ‘gringo's' naar de leraar van de school. Die blijkt niet in de nucleo aanwezig te zijn, maar we worden opgevangen door Clemente, en later door andere nieuwsgierige bewoners. Veel van de kinderen hebben nog nooit een gringo gezien, en verschuilen zich nieuwsgierig achter hun vriendjes. Uiteindelijk worden we hartverwarmend ontvangen door de mensen. Ze geven ons schone kleren, een warme maaltijd en onderdak in de - tevens door World Servants gebouwde - medische post. Gedurende de dag spreken we het onderwijsechtpaar over het functioneren van de school, zij geven hier ondertussen al 6 jaar les aan ongeveer 30 kinderen. Mooi om te zien hoe een klein gebouw zo'n impact heeft op een gemeenschap. Later spelen we volleybal met een aantal sportieve mannen en 's avonds gaan we in onze nieuwe kleren naar de kerk. Daar worden we door de gehele gemeente welkom geheten en omarmd als broeder en zuster uit Nederland. Ik mag zelfs voorgaan in gebed in het Spaans. Dat was een kort verhaal haha! De volgende dag zijn we via een andere toegangsweg samen met 8 kids weggebracht in de enige auto naar het dorp. Zij naar een middelbare school in een andere nucleo, wij weer terug naar San Julian en met een taxi naar Santa Cruz. Het was een echt avontuur, en zo mooi om te zien dat deze mensen die écht arm zijn ons zo hebben geholpen. Bekijk ook vooral even de geuploade video's en foto's!

Ondertussen zijn we aangekomen in La Paz, waar we weer mogen wennen aan de hoogte. Van hieruit trekken we door naar Peru, ons vierde land op het lijstje.