Rustyn, eigenaar van Eratic Rock- in Puerto Natalis Chili- legt uit waarom Patagonië als extreem bestempeld kan worden. ‘Je vindt hier geen enge ziektes, grote dieren of giftige insecten. Je kunt het water uit alle rivieren en zelfs meren zo in je waterfles laten lopen. De weinige mensen die hier wonen zijn allervriendelijkst en erg behulpzaam. Maar het weer is meedogenloos, en extreem veranderlijk.’ Vooral de wind. Op sommige plekken in Patagonië kan een plotselinge windstoot een man met bepakking oppikken en van een klif af laten storten. Nien en ik hebben de afgelopen weken het extreme weer zowel vanaf de zee als op land meegemaakt. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Na onze stop in Puerto Madryn brengen we met een in El Calafate gehuurde auto een bezoek aan Porito Moreno, een indrukwekkende gletsjer die zich 14km. diep bij 5km. breed voor je uitstrekt. De 2 meter die deze ijsrivier per dag aflegt gaat gepaard met gekraak als donderslagen, en grote brokken ijs vallen regelmatig van het ijs in het water.

Onze volgende onderneming heeft ons echt ‘bragging rights’ gegeven in het bacpackercircuit. Stiekem wil je als rugzaktoerist namelijk maar twee dingen bereiken op je reis. Locals écht ontmoeten en gave plekken zien waar niemand komt. Op beide punten hebben we de afgelopen tijd flink gescoord! Via whalesound hebben namelijk twee nachten en drie dagen doorgebracht op een ecotoerisme en onderzoekslocatie voor walvissen. Whalesound is een bedrijf dat zeer kleinschalig ecotoerisme in een baai aan de straat van Magellaan combineert met wetenschappelijk onderzoek op de dezelfde plek.

Wetenschappers en Chileen Jorge en Juan vermoedden dat sommige humpback walvissen tijdens hun jaarlijkse migratie van Colombia naar Antarctica voor langere of kortere tijd bleven ‘kamperen’ in de buurt van Cape Froward, de punt van het Zuid-Amerikaanse continent. Informatie van schippers en locals bleek weinig bruikbaar, waardoor ze genoodzaakt waren om de ontelbare fjorden in de buurt te bezoeken en bestuderen. In ’99 was het raak, en vond met een constante groep van ongeveer 150 walvissen in de baai rondom eiland Carlos 3 eiland. Om de distributie van materiaal en voedsel voor het opgezette onderzoeksstation te kunnen betalen is Jorge een partnerschap aangegaan met een commerciële man, en het bedrijf Whalesound is geboren. Sinds vijf jaar vertrekken er ieder jaar ongeveer 80 toeristen (max. 10 per keer) naar het onderzoeksstation om in eenvoudige maar comfortabele omstandigheden walvissen te spotten. En dat gaat heel makkelijk met een algemene ruimte waar verrekijkers en een perfect uitzicht op de baai urenlang turen mogelijk maakt. Ook het observatorium voor onderzoek op de top van het eiland bleek goed bruikbaar, evenals de verschillende boottochten die we gemaakt hebben. Jorge en Juan die als experts op het eiland aanwezig waren hebben constant verteld over de walvissen. Hun gedrag, migratiepatronen, manier van communiceren enzovoort. Enorm interessant! De hele ervaring was gewoonweg… magisch. We hebben misschien wel 100 walvissen zien ademen, duiken, spelen, ontelbare zeehonden en leeuwen gespot samen met een kolonie pinguïns en een gletsjer.

Na een indrukwekkende tweede dag op de boot kom ik aan in de keuken om een kop thee te pakken. Ik loop gelijk door naar de verrekijker en staar over de baai. De rest van de groep komt bij me zitten om te kletsen. Langzaam zie ik een tweetal walvissen vanuit de baai onze kant op zwemmen. Af en toe duiken ze onder om even later nog dichter bij te komen. Bijna bij het aanlegpunt van onze boot aangekomen komt een van de beesten met wijd geopende bek uit het water tevoorschijn. Met een gigantische klap komt ze op het oppervlak terecht en zakt met gesloten kaken onder het water. Ansjovis in de pocket, National Geographic in het echt en vijf minuten kippenvel. Samen stoten we een kreet van bewondering en enthousiasme uit. Ik wil hier nooit meer weg.

Helaas, ook wij moeten op dag drie weer naar huis, en de 7 uur durende bootreis naar Punta Arenas geeft me de gelegenheid om al een selectie te maken in de honderden foto’s die we hebben geschoten. We reizen de volgende dag weer enkele uren noordwaarts naar Puerto Natales. Alle vervoer vindt tot nu toe trouwens plaats met bussen. We pakken een rustdag om na te genieten en inkopen te doen voor een trekking van vijf dagen in Torres del Paine.

Torres del Paine, een enorm nationaal park in Chili staat te boek als een van de mooiste natuurparken ter wereld. Voor de kenners, we hebben de ‘W’ van west naar oost gelopen. Tenminste, we hebben een poging ondernomen, want mijn knieën begonnen op dag twee al op te spelen. Gelukkig is mevrouw Folbert niet van suiker, en heeft ze dag drie, vier en vijf de hele tent plus overige zware bepakking van me overgenomen, waardoor we alsnog het grootste deel van de route hebben kunnen lopen. En dat terwijl ze zelf enorme blaren had. Respect!

Het lopen, koken op een brandertje en kamperen in een tentje bleek enorm gezellig. Zeker omdat we geen spel of boek mee hadden genomen, veel te zwaar. In je eigen tempo lange gesprekken voeren, liedjes zingen of gewoon stil zijn heeft ook iets moois. Hier geven de foto’s maar een zeer beperkt beeld van het enorm diverse landschap waar we doorheen zijn gelopen. Het smeltwater smaakte perfect en met het weer hebben we enorm geluk gehad. We hebben mijn verjaardag – en alle overige dagen- alleen maar zon gehad, en alleen 1 nacht een bui. Enorm uitzonderlijk voor een plek waar je pakt voor 4 seizoenen op een dag en je werkelijk al je bagage met plastic zakken beschermd.

Vandaag zijn we weer teruggegaan naar El Calafate, Argentinië. Van daar vertrekken we morgen naar Bariloche, een busreis van 2 dagen over de beroemde route 40 in Argentinië. Als gravelweg is deze ‘snelweg’ alleen toegankelijk in de zomermaanden en is de uitgestrektheid van Patagonië nog een keer te bewonderen. In Bariloche blijven we waarschijnlijk nog wel even hangen, want ons geld is erg hard gegaan!

Helaas nu nog nauwelijks foto’s, omdat de verbinding hier erg traag is. Hopelijk vind je hier zo snel mogelijk mooi beeldmateriaal.